Twee weken geleden begon het ineens: een gekke soort zenuwpijn die in mijn bovenbeen begon, en doorstraalde naar net onder mijn knie. Een zeurend gevoel, geen spierpijn, maar toch kreeg ik er de behoefte van om hem goed te strekken. Of in ieder geval: ik kreeg de behoefte om te bewegen. Het kwam op toen ik een dag best veel had stilgezeten. Dat koppelde ik eerst daar niet zo snel aan, maar een een paar dagen later, toen het weer op hetzelfde moment van de dag, in dezelfde situatie begon, kreeg ik het vermoeden dat het waarschijnlijk kwam door mijn houding, het vele stilzitten en/of een combinatie daarvan.
Ik was toen ergens anders aan het werk, en ik merkte op dat ik, toen ik een dag thuis werkte, er helemaal geen last van kreeg. Waar kwam dat verschil vandaan? Ik kon het me redelijk snel bedenken. Thuis ben ik veel meer in de weer. Ik sta vaker op om wat drinken of eten te pakken, ik ruim even hier wat op of bedenk me nog even dat, en ik ben ook veel beweeglijker op mijn stoel. Als ik bij iemand anders in de buurt werk let ik daar meer op en ben ik rustiger. Maar thuis, dan kan ik gerust muziek op de achtergrond aanzetten en meezingen en op mijn stoel meedansen, terwijl ik bijvoorbeeld mijn administratie toe, of een klant aan het mailen ben.
Na die thuiswerk dagen zonder gekke pijn, en die dagen ergens anders werken met die pijn, concludeerde ik wel dat het waarschijnlijk door het stilzitten kwam. Ik heb ook niet eerder zo veel aan één stuk door stilgezeten, behalve tijdens studeren, maar dan nam ik ook geregeld pauzes.
De behoefte om te stretchen, en de gekke pijn ook, inspireerden mij om het yoga’en weer eens op te pakken. Ik had het goede voornemen om dat de dag erna gelijk in de ochtend te gaan doen, een speciaal lesje voor als je veel op je stoel zit tijdens je werk. Dat heb ik niet gedaan, maar dat ga ik zeker deze week in ieder geval één keer doen, om er eventjes weer in te komen. Wat ik aan yoga zo fijn vind, is dat je zo bewust bezig bent met je lichaam, en soms spieren aanwakkert die je weinig gebruikt. Je rolt bijvoorbeeld over een rolletje heen met de zijkant van je lichaam, en je voelt een gevoelig punt daar ergens. Iets wat je niet per se zou voelen als je gewoon zit of staat, maar een spier die je dan ineens de aandacht kunt geven, en die je door een bepaalde houding of beweging in yoga, dan opmerkt. Dat vond ik waanzinnig om op te merken, en dat zette mij ook aan het denken. Je beseft je ineens hoeveel delen van je lichaam je niet, of niet genoeg, gebruikt. Dat bewuste bezig zijn met je lichaam, en de spieren versterken die je normaal wat links laat liggen en minder gebruikt in je dagelijkse leven (de rug is daar een goed voorbeeld van).
Een week of twee geleden kwam mijn vriend ineens aanzetten met de app ‘Ommetje’ van de Hersenstichting. Deze app is ontwikkeld samen met Erik Scherder (Hoogleraar Neuropsychologie, de meesten kennen hem wel, maar vast ook genoeg niet. Natuurlijk moet ik hem kennen als medium Psycholoog). Erik Scherder pleit natuurlijk al jaren voor de gezondheidsvoordelen van meer beweging. De titel van zijn één van zijn boeken schreeuwt het uit: “Laat je hersenen niet zitten” (wil ik nog steeds lezen, en dat boek over Singing in the Brain ook). Niet alleen omdat het nou eenmaal goed is voor je lichamelijke gestel: je hersenen zijn er namelijk ook dol op! Eigenlijk liggen de ideeën van Erik Scherder en menig yogi daarmee best op een lijn: niet alleen fysiek, maar ook mentaal draagt beweging aan je gezondheid bij. De kennismaking met deze app (ik heb hem overigens nog niet zelf geïnstalleerd, maar loop regelmatig een Ommetje mee), wees me ook weer op het belang van genoeg bewegen.
En zojuist, toen ik even in mijn hoofd aan het graven was naar wat ik nog meer over beweging weet, moest ik denken aan een documentaire die ik op YouTube heb gezien een tijd geleden. Deze man, Ido Portal, is een bewegings guru. Ik vond het inspirerend om te zien hoe hij beweging benadert, met kennis vanuit vechtsporten en ook uit dans, en daar dan weer zijn eigen kijk op heeft. Hoe hij bepaalde dingen durft te combineren, en volledig zichzelf overgeeft aan bewegen. De documentaire zat niet geweldig in elkaar, en het is wat dat betreft niet een must-see. Ik denk dat een filmpje van tien minuten je ook genoeg kan vertellen over deze Move-movement. Eigenlijk zegt deze man: beweeg, zo veel als je kunt, zo vaak als je kunt, blijf bewegen. Dat je het eigenlijk aan je lichaam verschuldigd bent om het goed te behandelen, en dus te bewegen. En ook een interview met een vrouw die verlamd was geraakt, raakte me. Soms waardeer je niet genoeg wat je hebt, en maak je er eigenlijk niet genoeg gebruik van dat je, bijvoorbeeld, twee werkende benen hebt. Je grijpt elke kans aan om te kunnen zitten, je beweegt niet veel. Voor je het weet gebeurt er iets en kun je ze niet meer gebruiken. Net, toen ik even op de bank een aflevering van een serie kijk (Undercover, kleine spoiler alert ahead) waar een verlamd persoon in zit, moest ik daar ineens aan denken. Aan het feit dat ik twee gezonde benen heb, en nu nog alles kan met mijn lichaam. En dat ik dat eigenlijk maar gewoon moet benutten. Dus lekker veel bewegen, en bezig zijn, niet te veel zitten. Ik krijg ook weer heel erg de behoefte daardoor om te gaan dansen.
Zo kwamen een aantal dingen in de afgelopen weken net een beetje samen in mijn hoofd, toen ik ging bedenken waar ik vandaag over zou schrijven. Belofte aan mezelf: minimaal één lesje yoga doen deze week. En wat meer rondlopen tijdens het werk, vooral als ik niet thuis werk. Wat vaker de kans aangrijpen om te kunnen staan, dat is vooral belangrijk. Want er zijn veel moment, zoals een overleg of een gesprek, waar je niet hoeft te zitten.
Als laatste moet ik ook denken aan mijn toneel les van vorige week. De pijn in mijn been was best aanwezig en aangezien ik de hele dag bijna had gezeten voelde het niet meer goed om te gaan zitten. Dat is meestal wel wat iedereen doet die op dat moment niet op de vloer staat. Ik zei: “ik blijf even staan, omdat dat ietsje prettiger voelt”. En ik ga denk ik komende toneel les hetzelfde proberen te doen, wat vaker staan tussen je eigen scènes door. Bij elkaar opgeteld is het best wat tijd die je anders zittend zou spenderen, en het is werkelijk nergens voor nodig om dan te zitten, het biedt geen functie (mits het rustiger zou kunnen ogen voor de spelers die op dat moment op de vloer staan natuurlijk). Dat is een goed voorbeeld van een “sta-moment” pakken, waar je anders een “zittend-moment” van zou maken. En er zijn vast meer voorbeelden. Ik heb deze week nog een afspraak (als dat door kan gaan), en ook dan zou ik in ieder geval de helft van die afspraak best kunnen staan.
Stof om over na te denken, en mee aan de slag te gaan.