Disclaimer: deze blog schreef ik op 19 maart, ik was toen net twee dagen terug van de reis
Ruim twee maanden geleden vertrok ik op een reis naar Midden en Zuid-Amerika. Het was een reis die vier à vijf maanden zou duren. Dat leek me een mooie periode, en ook qua budget zou dat ongeveer mogelijk zijn. Terwijl we (mijn vriend en ik) aan het reizen waren zeiden we steeds: totdat het geld op is (ook al wilde ik niet al mijn geld opmaken, want je hebt ook wat nodig als je terug bent), of totdat we er klaar mee zijn. De retourdatum stond dus niet vast, en dat gaf een heerlijk en vrij gevoel.
Toen kwam daar het coronavirus, COVID-19, hoe je het ook wilt noemen. Dit leek eerst nog ver weg voor ons, want er waren nog nul gevallen in de regio waar wij waren. Na een boottocht van vijf dagen via San Blas naar Colombia, was er ineens veel veranderd. Het ging snel, Europa ging op slot, Colombia ging haar grenzen sluiten, net als veel andere landen in de regio. We moesten een beslissing maken, en besloten naar Nederland te komen. De grootste reden: liever het zekere voor het onzekere nemen. Daarnaast ging alles in Colombia ook langzamerhand op slot. Hoe leuk is het dan om nog in zo’n land te blijven? Natuurlijk kun je het ergens langer uithouden, creatief zijn, proberen er het beste van te maken. Wie weet kon het juist het mooiste avontuur uit ons leven worden. Na een dag van veel nadenken, twijfelen, afwegen, rondvragen, googlen en lokaal nieuws volgen hadden we de beslissing gemaakt: we gaan terug. Dat was erg moeilijk, want je zit in een reis flow. Je bent ergens waar je nog lang niet weg wilt, je hebt het leven in Nederland helemaal losgelaten, en hoe jij je op dat moment voelt, dat gevoel, dat zul je nooit meer terug krijgen. Natuurlijk kun je weer opnieuw op reis, en dat kan geweldig zijn, misschien beter. Maar het zal een ander jaar zijn, een ander moment, misschien wel met iemand anders, vanuit een ander punt in je leven. Ik was nog nooit naar een land buiten Europa gereisd, dus alles was nieuw, spannend en extra bijzonder. Elke stap tijdens de reis kwam ook met een bepaalde soort emotie, een ontzettende golf van waardering dat ik dit allemaal mocht zien en doen. En elke stap werd vergezeld door fijne onzekerheid: wat gaat er komen, hoe zal het eruit ziet, hoe zullen de mensen zijn, hoe zal het Spaans klinken? Dat moment, vanuit die invalshoek, zal ik nooit meer zo terugkrijgen. En wie weet zou het ook niet snel meer lukken om vier of vijf maanden weg te gaan, wat alweer een heel andere ervaring is dan één of twee maanden. Dat was op het moment van uitspreken een klap in mijn gezicht. Ik kon er niet eens aan denken om alweer in Nederland terug te zijn (en ik wist dat de thuiskomst, door de corona-maatregelen, niet het meest warme bad zou zijn). Een volledig logische reactie op dat moment, maar als ik er nu op terugkijk dan heb ik een ander gevoel. Na één dag terug in Nederland zag ik veel beter in hoe groot dit probleem is, en ineens was het ‘eerder terug komen van mijn reis’, niet zo relevant meer. Er is iets veel groters aan de hand nu in de wereld, wat op dit moment meer mijn aandacht verdient. Ook om ervoor te zorgen dat ik zelf mijn hoofd boven water houd, is het belangrijk om nu vooruit te kijken en creatief te zijn. Het blijft klote, en de reis zal altijd een beetje niet-af voelen, maar er zijn veel mooie momenten waar we op terug kunnen kijken. We hebben mooie en vette dingen gedaan en veel leuke en inspirerende ontmoet. Dat is iets wat we voor altijd bij ons dragen.
Het was een moeilijke beslissing, maar in retrospect wel de juiste. Nu in Nederland is het gek en even wennen. Naast de omslag in cultuur, taal, klimaat en omgeving, komt er nu ook nog iets extra’s bij: thuis zitten en thuis blijven, zoveel als mogelijk en zo min mogelijk mensen zien (in mijn geval heb ik nog niemand gezien, behalve mijn ouders waar ik nu tijdelijk woon). Het is heel gek als je net van plek naar plek bent gehopt, maar het is sowieso onnatuurlijk voor de mens. Ik probeer het positief te bekijken. Ik kan nu rustig thuiskomen zonder gelijk allemaal verplichtingen te hebben. Ik heb nu ineens heel veel tijd voor al mijn creatieve bezigheden, zoals schrijven. Ik kan veel dingen leren. Ik kom nog meer tot rust dan ik al was. En ik denk dat het iets heel moois kan brengen voor de maatschappij, en voor de gezondheid van de aarde. We kunnen hier allemaal wat van leren. Misschien moeten we vaker een stapje terug doen, misschien hebben we niet zoveel nodig, misschien gaan we nu meer inzien wat ons effect is op de aarde (nu de schildpadden in Thailand massaal aan het voortplanten zijn, in de lucht minder CO2 wordt gemeten, en de dolfijnen weer dicht bij de kust zwemmen).
We komen erachter dat onze agenda wel vaker wat leger mag zijn, we gaan onze medemens meer waarderen, we komen misschien wat dichter tot elkaar (ondanks de fysieke afstand die we nu moeten bewaren).
Dat zijn allemaal positieve dingen die hieruit voort kunnen vloeien. Op zo’n manier naar het probleem kijken, helpt om het te kunnen accepteren, en helpt om elke dag weer met een lach de dag te kunnen beginnen. Hiermee wil ik niet zeggen dat het maar goed is dat corona er is. Nee, meer: nu het er is, kunnen we er maar beter op de beste manier mee omgaan. Het blijft onbeschrijfelijk wat er nu in de wereld gebeurt, en niemand weet hoe alles er over een paar maanden uit gaat zien.
Goed, over de corona-crisis kan ik nog wel meer schrijven, en mijn plan is om dat ook wel te doen. Voor nu richt ik mij even weer tot waar ik in eerste instantie over begon te schrijven: het reizen. Wat therapeutisch kan werken voor mezelf nu, is het opschrijven van onze reisverhalen. Met terugwerkende kracht ga ik alsnog alle mooie reismomenten opschrijven, vastleggen, vertellen en delen op mijn website. Men kan er tips en tricks uit halen (ook al weet ik niet hoe de wereld er uit gaat zien na de corona-crisis, en of alle dingen die ik noem dan nog in bedrijf zijn), maar soms is het ook gewoon even het lezen van een mooi en bijzonder moment. Het werkt in ieder geval voor mezelf, ik haal veel voldoening uit schrijven. Misschien is het voor een ander weer leuk om te lezen.
Of ik snel weer op reis ga weet ik nog niet. Op dit moment is alles onzeker. Voor nu ga ik er het beste van proberen te maken in Nederland. Als op een dag dit jaar, of ergens de komende jaren de situatie rustig is, ik de middelen en de tijd heb om te gaan, dan doe ik dat met alle liefde. Dat zie ik allemaal wel met de dag. Aangezien reizen iets is wat ik niet ‘zomaar’ doe, en ik zo min mogelijk wil vliegen (eigenlijk na deze reis wilde ik de komende jaren proberen niet te vliegen), moet ik kijken hoe en wanneer ik eventueel mijn reis ga ‘voortzetten’. Er zijn alweer genoeg plekken aan de ‘to-visit’ lijst toegevoegd, voornamelijk na het horen van de verhalen van de reizigers die we zijn tegengekomen. En Colombia, het land wat als hoogst op mijn lijstje stond, hebben we nog steeds niet echt ‘gezien’ (op Cartagena na). Dus ja, daar zie ik mezelf in de nabije toekomst wel terug naartoe reizen.