Mijn vakantie was deze zomer basically: het bezoeken van muziekfestivals. Ik heb er drie meegepakt, met een mooie uitrust tijd van ongeveer een maand tussen elk festival.
Het op locatie aankomen, de brakke ochtenden en het vertrekken zijn altijd momenten dat je denkt: waarom doe ik dit ook alweer? Dat alles vergeet je vervolgens snel genoeg wanneer je bij een mooi mini-concert staat mee te dansen of weg te dromen.
Mijn festivalzomer begon bij Best Kept Secret. Het was de eerste keer voor mij op dit festival. Leuk om iets nieuws en onbekends te proberen. Ik vond het publiek verfrissend en de muziek was goed! Het festival is overzichtelijk en niet groot, maar er is genoeg te doen. Er zijn stages waar er tussen elke act maar een half uur zit. Dat resulteert in súper veel acts, in een relatief korte tijd. Je vervelen op Best Kept is dus onmogelijk.
Het nachtleven bij Best Kept is (nog) niet zo uitgebreid, maar eerlijk gezegd vond ik dit prima. Als je wilde kon je zeker tot een uur of vijf ’s ochtends feesten. De locatie aan een groot meer en in de bossen was fantastisch. Je kon lekker dansen met je voetjes in het zand, of pootje baden. Als ik er nu weer aan terugdenk krijg ik heimwee.
Ook tof: Best Kept Secret is een milieubewust festival. Zo gebruiken ze bijvoorbeeld harde bekers, welke kunnen worden hergebruikt.
Bij de mainstage was het in de zon op sommige momenten helaas te warm om lekker te dansen, en de processierupsen waren aanwezig in overvloed, maar verder was het top. Ik bespreek graag mijn (voornamelijk muzikale) highlights.
Onverwachts bijna huilen bij Kate Tempest
Op nummer 1 staat Kate Tempest. Een nummer van Kurt Vile and The Violators kon ik zo niet voor de geest halen, maar ik had hier en daar gehoord dat het tof was. Zodoende stonden we om acht uur ‘s avonds in het zonnetje bij de main, te wachten op de laatste act die we zouden gaan zien.
Ik kwam er niet lekker in, maar liet me ook vertellen dat hij het niet goed deed. Hij was schijnbaar dronken. Ik peilde bij een paar anderen of er nog iets anders tofs was. “Ja ik vind dit ook niks, over een kwartiertje begint Kate Tempest, schijnt wel goed te zijn, hiphop en rap,” vertelde één van mijn kampgenoten. Leuk voor de afwisseling, op Best Kept vond ik het alternatief melancholische indie pop rock gehalte redelijk hoog. Misschien was dat ook wat ik in de twee dagen ervoor vooral had opgezocht, dat zou ook kunnen.
Zonder verwachtingen stonden we daar in de Five (geniaal, je stages gewoon nummers geven), die aardig vol begon te raken. In tegenstelling tot de hoofdact, zat ik er nu vanaf nummer 1 helemaal in. Die vrouw kan zeker rappen! En geweldige teksten plus goeie beats. Dat was een drie kwartier genieten en weggeblazen worden. Aan het eind waren we beiden lichtelijk geëmotioneerd en geraakt. We stonden met tranen in onze ogen en gaven elkaar een ‘afsluitende knuffel’. ’Dát was de perfecte manier om Best Kept af te sluiten.
Gek dansen met een 3D bril bij Kraftwerk 3D
Het was qua muziek niet het meest indrukwekkend, maar het was vooral heel komisch. De teksten, de geluidjes, de vier onbeweeglijke mannen op het podium, de ‘fantastische’ 3D effecten… Het was dansbaar en zo aan het begin van de avond een fijne act om je energiepeil mee omhoog te brengen. ‘We Are The Robots’ is zo’n zinnetje wat de rest van de avond en het weekend gezongen werd. ‘Machine Machine Machine Machine’ uit het nummer The Man Machine, was ook een droog moment. De teksten maken het geheel wel erg origineel. Ik had nog niet eerder zo’n show met dit soort muziek gezien. Onder andere daarom is het me ook bijgebleven. En door het harde lachen en dansen natuurlijk.
In trans bij Bon Iver
Ik schrijf dit net iets te laat, want veel dingen zijn in mijn hoofd alweer wat vervaagd. Echter, ik weet nog wel dat Bon Iver een grote indruk op me had gemaakt. De muziek en die stem, dat kwam wel binnen, en dan de lichtshow erbij. Dat was heel vet. Een beetje zo’n show waar je in trans van raakte.
Het programmaboekje vergeten, rondlopen, en ontdekken..
Het zonnetje scheen, er waren mensen aan het dansen, en er klonken gezellige disco achtige tunes. We maakten de afslag naar Three en dansten lekker mee. Dat gaf een ultiem festival gevoel.
We besloten ook om een show in de Seven te kijken. We hadden geen idee wie er draaide of wat er kwam, maar we dachten: we zien het vanzelf. Het was een vrouw, een dj, die een kwartier iets leek op te bouwen met allemaal gekke geluidjes. We bleven geduldig wachten en toen er na een kwartier nog geen beat te ontdekken was, zijn we wel weer doorgelopen. Maar het was wél leuk.
En verder…
Wakker worden met The Beths: Een leuke band met wat catchy nummers. Ze zijn nog jong, maar ook al erg goed.
Geëmotioneerd door Julia Holter: Hier heb ik echt maar een klein stukje van mee weten te pakken, maar die stem.. Die gaat dwars door je heen.. Prachtig!
Graag willen dansen bij Indian Askin: Maar de hitte liet het niet meer dan tien minuten toe.. Het klonk heel leuk en dansbaar (en ik had me hier best op verheugd), maar het kwam op de mainstage met die volle zon niet goed tot zijn recht helaas. Alsnog was het leuk… Op de ongemakkelijke stiltes af en toe na dan.. haha.
Volgende week deel ik mijn tweede festival ervaring van deze zomer, namelijk: Down The Rabbit Hole <3