Lowlands is altijd een flinke onderneming, en iets waar ik dan ook weer een week van moet bijkomen. Dit jaar was het derde jaar op rij. Ik zei van te voren steeds hardop: nee dit wordt wel de laatste keer Lowlands, nog eentje om het af te leren. Waarom ik daar zo zeker van was weet ik niet. Ik denk dat ik het idee had dat ik het dan wel had gezien. Maar ook al is het terrein en de aankleding hetzelfde, en ook een deel van de randprogrammering en de stages, het is elke keer weer een unieke ervaring. Zo heb ik dit jaar ook gemerkt.
Dit jaar was ik beduidend minder op de camping dan voorgaande jaren. Ik wilde zo graag van alle muziek genieten. En dat heb ik gedaan. Eigenlijk is elk festival één grote highlight, maar als ik dan moet kiezen, dan volgt hier mijn favorieten-lijstje:
Eén en al vrolijkheid bij Parcels
Een top 3 maken vind ik altijd erg moeilijk, dat moet je ook niet echt willen. Nu zit er niet elke keer een specifieke volgorde in hoe ik mijn highlights rangschik, maar Parcels staat wel bewust helemaal bovenaan. Deze act had voor mij álles! Ik stond er (tot bijna het vervelende aan toe) op dat we een beetje vooraan in het midden zouden staan. Op DTRH plukte ik een graantje mee achterin de tent, en dat was prima, maar ik wist, in de Heineken in het midden, móet dit wel een goede show worden. We stonden met een leuk groepje de hele tijd actief te dansen. Warm was het wel, maar stil blijven staan was onmogelijk. De sfeer in de tent was goed en vrolijk. Ik denk het beste publiek op heel Lowlands (wat ik had meegemaakt dan). En de kwaliteit van deze gasten live.. Ongekend. Netjes, strak, maar ook wat extra. Het is niet alleen alsof je naar Spotify staat te luisteren, ze voegen wel wat meer energie toe. Ook kwam er op een gegeven moment een soort van house-beat moment, wat weer een heel interessante kant van ze liet zien (eerlijk gezegd zou ik dat geweldig vinden, een iets hardere plaat van Parcels). Nee, dit was duidelijk het hoogtepunt.
Op reis met Tame Impala
Deze act heeft een indruk op me achtergelaten die ik niet snel vergeet. Het was de laatste act die ik zag, dus het kan ook een beetje een recency-effect zijn.
Anyhow, dit was fantastisch. De muziek was prachtig, gecombineerd met die mega coooole visuals, peace bro. Ik kan me heel gemakkelijk terug wanen naar dit moment op Lowlands. Het zorgde een beetje voor een natural trance (oké ik had ook een paar biertjes op, maar verder niks). Overigens, het is wel duidelijk een show gemaakt voor trippers, ook al denk ik dat ze het ook tof vinden om dat trans effect te bereiken bij mensen die er nuchter staan.
In het zonnetje bij Anderson Paak.
Een paar nummers kende ik wel, maar ik wist niet wat te verwachten. Zowel Anderson Paak als het publiek straalden vrolijkheid uit. We konden in het zonnetje dansen en genieten van de goede vibes.
Verrast door Willem
Ik had hier zelf niet per se de voorkeur voor (ik kende het gewoon niet), maar ik laat me graag meenemen naar dingen die ik niet ken. Zo was aan het begin van het festival al duidelijk dat we sowieso naar Willem zouden gaan (dat wilde mijn vriend graag). Helemaal prima, ik ben benieuwd. Ik denk dat dit de grootste verrassing van Lowlands was voor mij. Op driekwart van het concert kwam er een nummer voorbij en stond ik met tranen in mijn ogen. De show was simpel (één zanger, midden op het podium, in een witte outfit, en back-up band aan de zijkanten), maar dat paste er perfect bij. Ik had geen idee dat deze man, die ik eigenlijk alleen van de Opposites kende, ook gewoon best goed kan zingen. Zijn nummers zijn af en toe poëtisch en je zag hoe hij er zijn gevoel in legde.
Back in time met Giorgio Moroder
Terug naar de 80’s gaan is altijd een feestje. Dit was eigenlijk Nile Rodgers van vorig jaar in een synth-tech jasje gestoken. Dansbaar, vrolijk, en wat heerlijke meezingers hier en daar. En op zo’n moment op de avond dat je dat net even kan gebruiken, die extra energie.
Meegenomen worden door Billie Eilish
We gingen op tijd naar de Alpha, om in het voorvak te kunnen staan. Deze hype wilde ik van dichtbij meemaken. Ik kende haar muziek en ik wist, overdag, in de Alpha, dan moet je denk ik dichtbij staan wil je dat dit binnen komt (ze heeft namelijk niet een hard stemgeluid).
Het is echt zo ontiegelijk knap wat een show zo’n 17-jarige meid kan neerzetten. Zo volwassen en uniek. Wat een performance zet zij neer. Ze komt op en is gewoon meteen een artiest. De blik in haar ogen en de zelfverzekerdheid, en dat op zo’n leeftijd. Heel knap.
Het enige jammere was dat de bass veel en veel te hard stond. Soms heb je dat helaas bij een show, dat het geluid niet helemaal goed afgestemd lijkt. Nu is die bass en dat instrumentale gedeelte van haar muziek erg belangrijk, dat maakt het ook soms zo dansbaar. Het is alleen jammer als er dan momenten zijn dat je haar nauwelijks hoort, terwijl ze wel een mooie stem heeft. Juist doordat het een zachte stem is, moet je ervoor zorgen dat de muziek het niet overstemt (lijkt me). Ik ben dan ook benieuwd of dit een bewuste keuze was van haar en de band, of dat dit ergens bij de techniek en geluid is misgegaan.
Ondanks dat bleef het een vette show, met die creepy visuals die het allemaal nog indrukwekkender maakten.
Hyper wakker worden bij Joost
Ik had geen idee wie of wat dit was, en ik kende geen nummers van hem, maar de sfeer zat er hier gewoon helemaal in. Het was de eerste show die we zagen die dag, en het feestje was aan. Dat was precies wat we nodig hadden op dat moment. Iedereen ging los en was aan het dansen op zijn soms wat gekke nummers. Het was af en toe echt all-over-the-place, maar daarom juist super vermakelijk.
Drops horen bij Jungle
Het concert van Jungle was bijzonder gelikt allemaal. Iets té gelikt misschien. Heel knap hoe ze zo gelijk kunnen zingen, dat geeft een heel strak effect en ik stond daar echt van te kijken. De show miste echter wat energie, en die ene speciale live-touch. Het was wel leuk, en goed, maar er miste iets. Toch wilde ik wachten tot mijn all-time favorite ‘Drops’ voorbij zou komen, want dat blijft een tijdloos geweldig nummer. En toen kwam daar eindelijk iets afwijkends, iets interessants. Een soort spacey-galaxy intermezzo waarin ze het publiek bedankten en nog wat dingen zeiden, waarna dan Drops werd ingezet. Dat vond ik een mooi moment.
Ook leuk…
Wachten in de sexyland op the opposites: en uiteindelijk bezweet stukjes aluminiumfolie omhoog houden (dit was overigens niet voor mijn hele tentenkamp een feestje, ik vond het wel komisch)
Traditiegetrouw op de laatste avond dansen bij Fiesta Macumba: wat gelukkig iets minder warm was dan vorig jaar.
Chillen bij Lloyle Carner: die overigens beter tot zijn recht kwam in de kleine zaal van de Paradiso.
Fangirlen bij Meetsysteem: want we kenden de drummer in de band. “Woooohoooooo!”