Over muziek schrijven is heel relaxed. Het is een soort hobby in een hobby (of passie in een passie). Het luisteren naar muziek aan de ene kant, het schrijven aan de andere kant. Het werkt op een bepaalde manier ook een beetje therapeutisch. Muziek is zo’n verbindende factor. Op festivals zie je dat terug, maar ook in een gezelschap met vrienden thuis merk je dat. De muziek staat op de achtergrond aan en het zorgt net voor wat meer samenhang. Als ik in mijn (redelijk ruime) woonkamer een muziekje aan zet, voelt de ruimte soms kleiner aan, meer als een geheel. Als ik een avondje met vrienden ben (voornamelijk vóór corona) dan staat er ook altijd wel muziek aan. Het brengt niet alleen sfeer, maar het opent ook gesprekken. “Oh wat is dit voor een nummer?”, “Oh wat heerlijk ik krijg gelijk zin om te dansen!”, “Heeft die artiest weer nieuwe muziek?”, “OMG dit nummer was ik al maanden naar op zoek!”, “Dit nummer zet ik altijd op als ik moet studeren”, of, “Als ik dit nummer hoor dan waan ik me echt weer even op die ene vakantie en dat moment”. Dat soort dingen. Over muziek kletsen gebeurt eigenlijk best vaak, en samen van muziek genieten ook. Bewust of onbewust. Op die manier verbindt muziek ook. En ook dat is nu wel anders. Het komt minder vaak voor dat ik met een paar vrienden een avondje ben en we allemaal een nummertje in de wachtrij zetten, wijntjes drinken en kletsen tot diep in de nacht. Ik heb opgemerkt dat over muziek schrijven wel wat raakvlakken heeft met dat gevoel. Alsof ik wel een gesprek voer, maar dan met mijzelf. Ofzo. En natuurlijk met de mensen die dit lezen. Het is ook een uitlaatklep voor me. Ik kan soms zo geraakt zijn door een nummer, een bepaald element echt fantastisch vinden of echt verslaafd zijn aan een specifiek stukje. Dat ik een soort van juich voor mijn beeldscherm als ik het voor het eerst hoor, of als ik het voor de vijftigste keer op zet en even mijn waardering wil uiten. In deze blogs kan ik dat kwijt. Ik vind het ook heerlijk om filmpjes te kijken op YouTube van mensen die reageren op nieuwe muziek van artiesten, of om door de comments te scrollen. Dan beschrijven mensen een gevoel bij een nummer, en soms zelfs bij een specifiek element van het nummer, waar ik mij dan ook in kan vinden. Dat geeft ook weer die verbintenis. Dus uiteindelijk kom ik er altijd weer op terug dat muziek verbindt, en dat het, naar mijn mening, één van de belangrijkste dingen in het leven is. In mijn leven in ieder geval. Deze keer heb ik een packed editie met veel nummers die mijn aandacht trokken en waar ik bij blijf terugkomen. En er zit een soort algehele rode draad in van chillheid en relaxte beats.
Love Your Days – Cherokee
Hij begint lekker hoor! Het is heel moeilijk de verschillende geluiden te onderscheiden. Maar er is een beat die zo op de achtergrond de hele tijd als een soort vibrato binnenkomt en weer weg fade (in een snel tempo) met een klein beetje vertraging in de beat. Het valt dus niet net op de beat, maar met een lekkere langzame timing (zoals zangers dat ook kunnen hebben). Wat het chill gehalte nog beter maakt. En er is ook een luidere beat aanwezig die het gewoon vibey maakt. Een nummer als dit moet niet te lang duren, dan wordt het te veel herhaling. Ik waan mezelf wel een beetje op een strandje met ondergaande zon, vrienden en veel gelach en plezier.
Escargot Blues – Guantanamo Bay Surf Club
Weer zo’n geval van: staat al sinds oktober in mijn lijst en nu ineens word ik er verliefd op. Ik denk dat ik soms iets te veel nieuwe nummers achter elkaar luister en ze elkaar dan een beetje overschaduwen. En dan op het juiste moment, met de juiste hersenreceptoren bereikbaar, komt een nummer ineens wél binnen.
Het is vooral een chill nummer, maar heeft ook iets funky achtigs. En dan het stukje na het refrein, zonder tekst, instrumentaal, vlak voor hij weer gaat zingen. Dan droom je een beetje weg. En die stem is ook heel uniek. Een beetje een ‘opgezette’ stem, zo noemde ik dat vroeger ook wel. Of misschien zelfs een beetje cursive singing (met een bepaald soort accent, alhoewel hij misschien wel echt een accent heeft, dat zou kunnen). Dat is een nieuw concept dat ik heb geleerd op de innerwebs. Via een YouTube comment ontdekte ik deze term, en zo kwam ik op een uitlegfilmpje terecht, die onder andere gebruikt maakt van een oude vine welke het ook mooi illustreert. Ook nog een filmpje die er wat dieper op ingaat met een meer ‘positieve’ noot.
Het is gewoon een fijn nummertje en uniek, dat zeker ook. Een op zichzelf staand ding. Cursive or not, haha.
Loose Tonight – Hips
Leuke nieuwe band ontdekt. Zij stonden met een nummer in mijn Discover Weekly. De sound sprak me wel aan, dus toen zette ik meer nummers van ze op. En deze stal de show. Hij begint een beetje melodramatisch ofzo, heel licht. Het is volgens mij een piano, maar heeft een beetje de sound van een orgel. Wat alles wat meer dramatisch maakt. En dan als de beat binnenkomt heeft het al snel iets vrolijks, maar met een beetje diepgang. Met een vleugje mysterie. Maar het vrolijke overheerst vooral. Leuke bassline eronder, vanaf de bridge een beetje meerstemmig wat het een stukje interessanter maakt. En dan het stukje na “…she’s following”. Geen idee wat het instrument is, maar het is heel vrolijk. Het heeft een galactische waarde. Haha. Dit heb ik net zelf bedacht, galactische waarde. *In afwachting op schouderklopje*.
Oh en dan het “all the girls in here are fine..” Zo heerlijk. Het eindigt een beetje disco achtig ook met wat volgens mij een synthesizer moet zijn.
Nummer ‘Laugh‘ van hun is ook gezellig!
SATURDAY MORNING CARTOONS – Cautious Clay, UMI
Willen ze iets duidelijk maken met alles in caps? Moet ik het schreeuwen ofzo? Dat doet mijn hoofd namelijk automatisch wel (dat hebben volgens mij heel veel mensen, in ieder geval van mijn generatie). Dit nummer staat al sinds 26 mei 2019 (!) in mijn lijst. En waarom heb ik nog niet eerder zo gewaardeerd als dat ik het nu doe?! Oké, ik denk dat ik het toen ook vaker heb geluisterd hoor. Maar het kwam voorbij van de week en toen dacht ik, MY gOd! Zo’n chille vibe, dreamy, mysterieus. Vooral het refrein, waar een aardige echo en reverb over de stemmen heen zit, dat is wel dreamy man. Maar het begint wat serieuzer. Het begint een beetje als een soort ‘boos’ nummer. En dan vanaf het refrein vrolijkt het op. Wat het diepgang geeft, dynamisch maakt, interessant maakt. Zo heerlijk als daarmee wordt gespeeld. En als de vrouw het refrein doet en dan met de harmonieën van de mannenstem erbij, dan wordt het nog dreamier dan het al was.
Galaxy Surfing – Jadu Heart
Over galactische waarde gesproken, het zit letterlijk in de titel, maar, pffffffffff, can’t. Het begin is mysterieus, laat je al een beetje wegvliegen. Dan komt de stem erbij, in combinatie met de instrumenten, sicke reverb en EQ filters er overheen. De muziek heeft een beetje dat 8D effect, alsof het rondom gaat zeg maar, het lijkt zachter en harder te worden. Dít is wat het nummer dat vleugje extra galactischeid geeft (forgive me voor mijn non-nederlands, maar ik ben nou eenmaal zó creatief dat ik zelf woorden bedenk (disclaimer: sarcasm is present)). Ik hou natuurlijk van alles wat space is, als in, wat te maken heeft met de ruimte enzo. Of het nou een film is, muziek, boek, love it all. Dus een nummer als deze hoef ik alleen op te zetten en ik zit alweer tussen de sterren hoor. No problemo. Maar tot op heden ben ik nog geen nummer tegengekomen wat het qua space-heid wint van The Life Aquatic. Die moet ik wel afwisselen met wat andere nummers, deze past goed tussen die afwisseling.
Get Your Coat – Daylight Robbery!, Green T, B. Cook
Dit nummer heeft iets iets jazz-achtigs, zo begint het ook wel, met jazz invloeden. Op de stillere stukjes, vergezeld met de trompet, doet het me ook erg aan jazz denken. Een creatie van ultieme chillheid door de combinatie met de pure stemmen en ook de rustigere stukjes met rap. En dan juist ook weer de zangstukjes met de hoge stem. Het gaat alle kanten op maar het blend fantastisch. Het doet me ook denken aan een nummer als ‘Roses’ van Luke Christopher, waar ook een soort combinatie is van een oud jazz/blues piano nummer met rap (pareltje hoor dat nummer, echt grijs gedraaid in 2018). Sowieso hou ik daar wel van, wanneer je rap hebt in combinatie met zingen en dan ook met een goede melodie eronder.
Maar die redelijk diepe beat en synth erbij geeft het zo’n chille extra laag, waar je niet omheen kunt. Daar moet je doorheen, die moet je beleven, die moet je voelen, en daarna wordt je weer verlicht door de stemmen en lichtheid ervan.
Warm – Dre’es, Mia
We blijven in de chill modus vandaag. Ik wil niet tellen hoe vaak ik het woord chill en afleiding daarvan al hebt gebruikt. Zou te confronterend zijn denk ik. Ik waan mezelf een schrijver, maar mijn vocabulaire mag ik denk ik wel met wat meer synoniemen uitbreiden. Back to the song. De eerste paar tonen van dit nummers schreeuwen gewoon kokosnoot op een eiland. Ik weet niet, misschien is het persoonlijk. Het is die gitaarriff. Ik zie alleen maar zon, zee, strand en dan een vleugje romantiek natuurlijk. Warm, beetje toepasselijk. Vooral de vrouwelijke stem (Mia) en de combinatie van de twee stemmen blenden heerlijk met het nummer.
En als zij dan alleen gaat zingen en je alleen de achtergrond melodie hebt zonder veel beat, dan droom je nog meer weg. Dat gebeurt altijd in nummers waar de beat even wegvalt. Dat je dan meer wegdroomt.